مواد معدنی:موادی که در طبیعت غیر زنده وجود دارند.

مواد الی:موادی که فقط توسط موجودات زنده ساخته می شوند وعموما دارای اسکلت کربنی هستند.

موادالی شامل:1-هیدرات های کربن 2-لیپیدها 3-پروتیین ها 4-اسید نوکلییک

در ساختار هیدرات های کربن و لیپید ها همیشه کربن,هیدروژن و اکسیژن وجود دارد.

در ساختار پروتیین ها همیشه کربن,هیدروژن,اکسیژن و نیتروژن وجود دارد.
در ساختار اسید نوکلییک ها همیشه کربن,هیدروژن,اکسیژن,نیتروژن وفسفر وجود دارد.
 
کربن و نقش آن در ساختار ملکول های زیستی(مواد الی)
 
کربن در لایه خارجی خود دارای 4 الکترون است.که همواره تمایل دارد با دریافت حد اکثر 4 الکترون,الکترون های مدار اخر خود را به حد اکثر 8 الکترون برساند.(ظرفیت 4 دارد)
 
هیدروژن ونقش آن در ساختار ملکول های زیستی(مواد الی)
 
هیدروژن در تنها لایه خود دارای 1 الکترون است.که تمایل دارد تعداد الکترون های مدار خود را با دریافت یک الکترون به دو الکترون برساند.(ظرفیت یک دارد)
 
اکسیژن و نقش آن در ساختار ملکول های زیستی(مواد الی)
 
اکسیژن در لایه خارجی خود دارای 6 الکترون استکه همواره تمایل دارد با دریافت حد اکثر دو الکترون الکترون های مدار آخر خود را به حد اکثر 8 الکترون برساند.
 
نیتروژن و نقش آن در ساختار ملکول های زیستی (مواد الی)
 
نیتروژن در لایه خارجی خود داری 5 الکترون است که همواره تمایل دارد با دریافت حد اکثر 3 الکترون تعداد الکترون های مدار آخر خود را به حد اکثر 8 الکترون برساند.(ظرفیت 3 دارد).
 
اگر میخواهید در مورد مواد الی بیشتر بدانید به ادمه مطلب بروید....
 

ساکارز - یک دی ساکارید که از اتصال گلوکز و فروکتوز حاصل می شود - به نحوه اتصال توجه کنید.                                  دی ساکارید
 
یک دی ساکارید ، نوعی کربوهیدرات است که از اتصال دو زیر واحد به نام مونوساکارید به همدیگر تشکیل شده است. فرآیند اتصال دو مونوساکارید به همدیگر برای تشکیل یک دی ساکارید توسط سنتز آبدهی رخ می دهد که در آن یک مولکول آب آزاد شده و دو مونوساکارید به هم متصل می شوند.
 
می دانیم که دی ساکارید ها یکی از چهار دسته ی کربوهیدرات ها هستند: مونوساکارید ها ، دی ساکارید ها ، اولیگو ساکارید ها و پلی ساکارید ها
 
 
طبقه بندی دی ساکارید ها
به طور کلی دو دسته ی متفاوت دی ساکارید وجود دارد. دی ساکارید ها احیا کننده که یکی از مونوساکارید های آن، دارای سر احیا کننده یا همان گروه عاملی همی استال می باشد و دی ساکارید های غیر احیا کننده که در آن هر دو مونوساکارید به واسطه ی یک پیوند استالی و از طریق کربن های آنومری شان به هم متصل شده اند و هیچ یک انتهای احیا کننده ندارند. سلوبیوز و مالتوز مثال هایی برای دی ساکارید های احیا کننده و یاکاروز و ترهالوز مثال هایی برای دی ساکارید های غیر احیا کننده هستند.
 
تشکیل دی ساکارید ها
یک دی ساکارید زمانی تشکیل می شود که دو مونوساکارید به هم وصل شوند و از بین آن ها یک مولکول آب آزاد شود. فرآیندی که سنتز آبدهی یا کندونساتیون نامیده می شود. قند شیر ( لاکتوز ) از اتصال یک گلوکز و یک فروکتوز تشمیل شده است. دی ساکارید موجود در قند و شکر خانگی از اتصال یک گلوکز و یک فروکتوز تشکیل می شود. مالتوز که یکی دیگر از دی ساکارید های مهم است از اتصال دو مولکول گلوکز به هم تشکیل می شود. به پیوند کوالانسی بین دو مونوساکارید ، پیوند گلیکوزیدی هم می گویند.
 
ویژگی های دی ساکارید ها
پیوند گلیکوزیدی می تواند بین هر دو گروه عاملی هیدروکسیل در مونوساکارید ها تشکیل شود. در نتیجه حتی اگر مونوساکارید های تشکیل دهنده ی یک دی ساکارید با هم یکسان باشند باز ممکن است بر اساس نوع و جایگاه پیوند ، چندین نوع از آن دی ساکارید وجود داشته باشد.
بر اساس ویژگی های فیزیکی و شیمیایی خاص ، برخی از دی ساکارید ها کریستالیزه و برخی محلول هستند. برخی از آن ها نیز دارای طعم شیرینی می باشند.
 

 
 
 
ساکارز - یک دی ساکارید که از اتصال گلوکز و فروکتوز حاصل می شود - به نحوه اتصال توجه کنید.                                  دی ساکارید
 
یک دی ساکارید ، نوعی کربوهیدرات است که از اتصال دو زیر واحد به نام مونوساکارید به همدیگر تشکیل شده است. فرآیند اتصال دو مونوساکارید به همدیگر برای تشکیل یک دی ساکارید توسط سنتز آبدهی رخ می دهد که در آن یک مولکول آب آزاد شده و دو مونوساکارید به هم متصل می شوند.
 
می دانیم که دی ساکارید ها یکی از چهار دسته ی کربوهیدرات ها هستند: مونوساکارید ها ، دی ساکارید ها ، اولیگو ساکارید ها و پلی ساکارید ها
 
 
 
طبقه بندی دی ساکارید ها
به طور کلی دو دسته ی متفاوت دی ساکارید وجود دارد. دی ساکارید ها احیا کننده که یکی از مونوساکارید های آن، دارای سر احیا کننده یا همان گروه عاملی همی استال می باشد و دی ساکارید های غیر احیا کننده که در آن هر دو مونوساکارید به واسطه ی یک پیوند استالی و از طریق کربن های آنومری شان به هم متصل شده اند و هیچ یک انتهای احیا کننده ندارند. سلوبیوز و مالتوز مثال هایی برای دی ساکارید های احیا کننده و یاکاروز و ترهالوز مثال هایی برای دی ساکارید های غیر احیا کننده هستند.
 
تشکیل دی ساکارید ها
یک دی ساکارید زمانی تشکیل می شود که دو مونوساکارید به هم وصل شوند و از بین آن ها یک مولکول آب آزاد شود. فرآیندی که سنتز آبدهی یا کندونساتیون نامیده می شود. قند شیر ( لاکتوز ) از اتصال یک گلوکز و یک فروکتوز تشمیل شده است. دی ساکارید موجود در قند و شکر خانگی از اتصال یک گلوکز و یک فروکتوز تشکیل می شود. مالتوز که یکی دیگر از دی ساکارید های مهم است از اتصال دو مولکول گلوکز به هم تشکیل می شود. به پیوند کوالانسی بین دو مونوساکارید ، پیوند گلیکوزیدی هم می گویند.
 
ویژگی های دی ساکارید ها
پیوند گلیکوزیدی می تواند بین هر دو گروه عاملی هیدروکسیل در مونوساکارید ها تشکیل شود. در نتیجه حتی اگر مونوساکارید های تشکیل دهنده ی یک دی ساکارید با هم یکسان باشند باز ممکن است بر اساس نوع و جایگاه پیوند ، چندین نوع از آن دی ساکارید وجود داشته باشد.
بر اساس ویژگی های فیزیکی و شیمیایی خاص ، برخی از دی ساکارید ها کریستالیزه و برخی محلول هستند. برخی از آن ها نیز دارای طعم شیرینی می باشند.